Δε σπατάλησα. Μόνο ξόδεψα ότι είχα. Με ευθύνη δική μου, μπροστά στα καμώματά σου. Ο χρόνος πολύτιμος. Κι εγώ όσο είχα τον έπαιξα στα ζάρια σου. Στο τραπέζι του λευκού κορμιού σου. Όσο μου φώναζαν το λάθος μου, τόσο πόνταρα ευκαιρίες. Στο τέλος ζητιάνος μιας ευκαιρίας, είδα τα μάτια σου να χαρίζουν λάμψεις και μαγεύτηκα πάλι. Σαν παιδί που πέφτει στα ίδια λάθη. Η καρδιά δεν ξέρει να κρίνει τελικά. Όλα τα λάθη μου μαζί σου τα έβγαλε σωστά. Και ακόμη οπλίζει το χέρι μου με αδικαιολόγητο θάρρος. Τι άλλο να παίξω στο στοίχημά σου; Τη ζωή μου;