Αράχνη

Ποση φύση ξοδεύτηκε πάνω σου
για να μοιάσουν οι πεταλούδες σου
αράχνες που χορταίνουν με ζωή;

Πόσο θα ήθελα να ήμουν έντομο πιασμένο στον υγρό ιστό σου...

Ονοματεπώνυμο

Όσες φορές έφυγες, εγώ γιατί σε είχα πιο πολύ κοντά μου;
Στέρηση σε λένε. Και νηστεία . Και αποχή. Και έλλειψη. Και απώλεια.
Το επίθετό σου ομως πάντα είναι Αγάπη.

Πεινάς;;;;

Πεινάς; και τί έγινε; Θα συνηθίσεις.
Κοίτα αυτά τα πανέμορφα κορίτσια.
Ζουν τρώγοντας ημερισίως ένα φύλλο μαρουλιού κι ένα καρότο.

Εσύ και το φως

Τόσο καιρό απομονώνομαι, φεύγω, λείπω. Μπαίνω μέσα στα σκοτάδια μου. Κλείνω τις πόρτες, τα παράθυσα, τον εαυτό μου. Δημιουργώ νύχτες και ερημίτης δεν ξημερώνομαι ποτέ.
Την ώρα που τα μάτια μου συνηθίζουν στο μαύρο έρχεσαι πάντα.
Εσύ και το φως. Και ξημερώνεις όλα αυτά που ήθελα να λησμονήσω.

Κύκλος

Μέσα σε τόσο κόσμο. Παίζεις και γελάς.
Δε σ'αφήνω από τα μάτια μου. Χαίρομαι το γέλιο σου.
Μπορείς να υπάρχεις παντού κι όμως να ανήκεις μόνο σε μένα.
Κύκλος σου είμαι. Κι εσύ το κέντρο όλων!

Λύση

Κάποτε πίστευα πως είναι μονολεκτική. Ίσως το όνομά σου.
Τώρα η ίδια λέξη έγινε το πρόβλημα.

Μεγαλώνω κι ακόμα φοβάμαι

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα.
Οι εποχές αλλάζουν χωρίς εμένα.
Εγώ εύχομαι όσες έρθουν να με βρουν μαζί σου.

Χάρισμα

Πως αντέχεις να κινείσαι τόσο δροσερή μέσα σ'αυτόν τον καύσωνα;

Τα πιο καθημερινά σου χαρίσματα, είναι οι πιο πολύτιμοι θησαυροί σου!

Εσύ

Είχα γεμίσει τα ξενύχτια μου με σένα

τώρα εσύ γέμισες ξενιτιές.

Αγανάκτηση

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011 στις  6:00 μ.μ.

Οι Ισπανοί λένε...

"Ησυχία μη ξυπνήσουμε τους Έλληνες"

για μέρες τώρα στη πλατεία Puerta del Sol

φωνάζουν από τα μεγάφωνα 

"Δεν αποχωρούμε"

Εμείς λέμε...

"Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα"
"Αγανακτισμένοι στον Λευκό Πύργο"

Αύριο Τετάρτη 25 Μαΐου 2011 στις 6:00 μ.μ.

Διαδηλώνουμε ειρηνικά

για την αγανάκτηση μας κατά της κρίσης

έξω από κόμματα και οργανώσεις.

Ότι και αν διαβάσετε η διαδήλωση ισχύει

ανακοινώστε το στα μπλογκ σας

διαδώστε το όπου μπορείτε.

 

 

Η γιορτή της

Μικρός της είπα: Σε ευχαριστώ που με γέννησες.
Ήρθαν στιγμές που φώναξα: Μάνα, γιατί με γέννησες;

Μεγαλώνω και  όταν την ψάχνω γίνομαι παιδί και σκέφτομαι: Σε ευχαριστώ που υπήρξες και υπήρξα κι εγώ.

Μάη μου

Μας τα πήραν όλα. 

Ο μόνος λόγος να γιορτάζω το Μάη είναι που η άνοιξη ταιριάζει στα μαλλιά σου.

Μάη μου!

Δίκοπος

Όσες μ'αγάπησαν πόνεσαν από το πολύ ή το λίγο μου.

Ποτέ δεν υπήρξα στο ανάμεσα.

Παντα ήμουν αμετανόητα πολύς

ή πληγωμένα λίγος.

Φόνος

Μη με ροκανίζεις. Αφού θα με αποτελειώσεις. Κάντο με μία κίνηση. Γιατί με εξαθλιώνεις λίγο λίγο; Δεν αντέχω έτσι. Δείξε λίγο έλεος στο σημείο που φτάσαμε. Μου τα πήρες όλα. Κι ακόμα σου δίνω. Κι ας λένε ότι η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Δεν έχω τίποτε άλλο. Κι ακόμα μου τρώς.
Δε μένω πια εδώ. Έγινα μετανάστης. Δεν μένω πια στην Ελλάδα. Μένω στο ...διαδίκτυο!

Φτωχός εγώ ή πιο φτωχή εσύ που τόσο σε αγάπησα;
Μικρή μεγάλη Ελλάδα! Αποτελείωσέ με, με μία κίνηση. Δείξε τουλάχιστον ότι κι εσύ λίγο μ'αγάπησες!

+ -

Πίστευα πως καθώς τα χρόνια φεύγουν θα γέμιζε ο χώρος. Το σπίτι μας πιο πλούσιο θα ήταν κι ας ήταν με αναμνήσεις. Να όμως που δε θέλω να θυμάμαι. Κι όμως θυμάμαι. Θέλω να αδειάσω το δωμάτιο, μα αδειάζω έτσι και τη ζωή μου και είναι δύσκολο το τίποτα.
Καμία απόφαση. Εγώ στη μέση, ας αποφασίσει η ζωή αν θα πορευτεί με ή δίχως. Μετράω. Πόσα +. Πόσα -. 
Δίχως φόβο πια βαδίζω αργά τους εφιάλτες και η καρδιά μου ακόμα είναι στη θέση της.
Κι εσύ βασιλειλεύεις και ισορροπείς, με τόσα δίχως . 
+ -
και το αποτέλεσμα με το μέρος σου

Άδεια λεωφόρος

Βρέθηκα στη θέση του οδηγού πριν να ολοκληρώσω τα μαθήματα. Έτσι γίνεται και στον πόλεμο. Πριν ολοκληρώσεις την εκπαίδευση βρίσκεσαι στην πρώτη τη γραμμή. Όμως σκέφτομαι. Τελειώνουν ποτέ τα μαθήματα; Τελειώνει ποτέ η εκπαίδευση;
Η νύχτα τροχονόμος κι εγώ παράνομα πορεύομαι στη ζωή. Με δίπλωμα ένα χαρτί ανύπαρκτο και ταυτότητα με παλιά φωτογραφία αναγνώρισης. Κάποιοι λατινικοί χαρακτήρες επαναλαμβάνουν το όνομά μου. Όμως άλλο δεν ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα. Μη με φωνάζεις με το όνομά μου. Κοιτάχτηκα το πρωί στο μικρό καθρέφτη. Όλα ανάποδα. Είδωλα. Και ένα όνομα γραμμένο αντίστροφα.
Βρέθηκα στο αυτοκίνητο. Διασχίζω το δρόμο μέσα από τον καθρέφτη. Ανάποδα. Άδεια η λεωφόρος και παραξενεύομαι.
Άδεια ήταν και πριν λίγο, έξω από τα κείμενα και τους καθρέφτες. Και συλλογιέμαι. Συχνά συλλογιέμαι πλέον. Πού πήγαν όλοι; Όταν ψάχνω ένα χέρι να πιαστώ, πού κρύβονται όλοι;
Τότε είναι που αρχίζω να φοβάμαι. Όχι την ερημιά, αλλά μην την συνηθίσω.

Αντιήρωας

Δεν γεννήθηκα άτρωτος. Κομματιάζομαι. Πονάω. Με γαλουχίσανε όμως άγρια. Να μοιάζω φονιάς. Να δείχνω ανίκητος. Το χέρι μου να γράφει σταθερά και τις πιο βαριές ποινές. Ποινή απόλυσης, χωρισμού. Τόσα χρόνια μου κλέβουν τη ζωή μου. Οι άλλοι. Οι ανώτεροι. Οι ήρωες. Οι κάλπικοι ήρωες των υψηλών θέσεων. Κι εσύ. Από την υψηλή θέση της καρδιάς μου. Σακατεμένος σούπερ ήρωας, γυρίζω από τις σελίδες ενός κόμικ. Μπαίνω στο σπίτι μου. Μισός. με μία απόλυση κι έναν χωρισμό διαβατήρια για να πάω παρακάτω. Το επόμενο τεύχος της ζωής μου θα μιλά για έναν αντιήρωα. Εμένα. Τον αληθινό.

Μη με διαβάσεις.
Πονάει.