Τόσο καιρό απομονώνομαι, φεύγω, λείπω. Μπαίνω μέσα στα σκοτάδια μου. Κλείνω τις πόρτες, τα παράθυσα, τον εαυτό μου. Δημιουργώ νύχτες και ερημίτης δεν ξημερώνομαι ποτέ.
Την ώρα που τα μάτια μου συνηθίζουν στο μαύρο έρχεσαι πάντα.
Εσύ και το φως. Και ξημερώνεις όλα αυτά που ήθελα να λησμονήσω.