Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Ευχές από ατσάλι



Δεν χαρίζομαι εφέτος. Πέρσι πιάστηκα στην παγίδα του φιλότιμου. Ο χρόνος διπλωμάτης με ξεγέλασε. Εκείνος περνούσε αδιάφορος. Εγώ μεγάλωνα αδιάφθορος. Φέτος θα αφήσω να με διαφθείρουν οι κακές παρέες. θα γίνω το κακό παιδί για να επιβιώσω καλύτερα.
Στη γιορτινή πρόποση της πρωτοχρονιάς θα ευχηθώ ατσάλινα νεύρα, ατσάλινες αντοχές, ατσάλινα παιχνίδια στα χέρια μας που δε σπάνε, ατσάλινα συναισθήματα.
Φτάνουν οι ευαισθησίες, το φιλότιμο και τα καλά παιδιά. Το μάθαμε το μάθημα. Για να μας κάνει καλό ποδαρικό η νέα χρονιά πρέπει να γίνουμε αλήτες. Όχι τυχαίοι αλήτες. Εκείνοι με τα κοστούμια και τις γραβάτες. Αλήτες των σαλονιών.
Ατσάλινες αντοχές εύχομαι. Θα χρειαστούν σε όλους μας. Και με ατσάλινο λοστό θα σπάσουμε τις κλειδαριές από τα θησαυροφυλάκειά τους. Γιατί με αγάπη δε χορταίνει κανείς.

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Χρυσάφι


Υπάρχουν κάποιες καρδιές χάρτινες. Παίρνουν εύκολα φωτιά και τις χάνεις. Γίνονται στάχτη και κάρβουνο, σαν θησαυροί ψεύτικοι. 
Υπάρχουν και κάποιες καρδιές που  αξίζουν όσο όλο το χρυσάφι του κόσμου. 
Υπάρχουν κάτι καρδιές που ξέρουν ν'αγαπάνε αληθινά και ελεύθερα, χωρίς ανταλάγματα.
Γιατί δεν ξέρουν άλλο τρόπο να ζήσουν.