Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Εσύ και το φως



Τόσο καιρό απομονώνομαι, φεύγω, λείπω. Μπαίνω μέσα στα σκοτάδια μου. Κλείνω τις πόρτες, τα παράθυσα, τον εαυτό μου. Δημιουργώ νύχτες και ερημίτης δεν ξημερώνομαι ποτέ.
Την ώρα που τα μάτια μου συνηθίζουν στο μαύρο έρχεσαι πάντα.
Εσύ και το φως. Και ξημερώνεις όλα αυτά που ήθελα να λησμονήσω.

6 σχόλια:

  1. Ένα γλυκό πρωινό σε βρίσκει με την μορφή της κοντά σου, κι έπειτα ξαπλωμένη πλάι σου...!
    Το φως μέσα στο σκοτάδι της άχαρης καθημερινότητας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σκοτεινιάζω....
    μόνο και μόνο για να γίνεις μία φορά κι Εσύ το ΦΩΣ που εγω ζητώ!!...


    καλό απόγευμα... σκοτεινό μα με πείσμα Αποκάλυψης ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. οι στίχοι σου με άγγιξαν βαθιά!
    σ' ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Sweet truth! μόνο όταν ζεις στο σκοτάδι εκτιμάς όσο πρέπει το φως.

    ~reflection~ θα χρειαστεί να σκοτεινιάσεις καιρό!

    roundel και ψέματα. Σαν σκοτάδι και φως.

    ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ ευχαριστώ για την παρουσία σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή