Τόσο καιρό απομονώνομαι, φεύγω, λείπω. Μπαίνω μέσα στα σκοτάδια μου. Κλείνω τις πόρτες, τα παράθυσα, τον εαυτό μου. Δημιουργώ νύχτες και ερημίτης δεν ξημερώνομαι ποτέ.
Την ώρα που τα μάτια μου συνηθίζουν στο μαύρο έρχεσαι πάντα.
Εσύ και το φως. Και ξημερώνεις όλα αυτά που ήθελα να λησμονήσω.
Ένα γλυκό πρωινό σε βρίσκει με την μορφή της κοντά σου, κι έπειτα ξαπλωμένη πλάι σου...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο φως μέσα στο σκοτάδι της άχαρης καθημερινότητας...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκοτεινιάζω....
ΑπάντησηΔιαγραφήμόνο και μόνο για να γίνεις μία φορά κι Εσύ το ΦΩΣ που εγω ζητώ!!...
καλό απόγευμα... σκοτεινό μα με πείσμα Αποκάλυψης ...
Αλήθεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήοι στίχοι σου με άγγιξαν βαθιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήσ' ευχαριστώ!
Sweet truth! μόνο όταν ζεις στο σκοτάδι εκτιμάς όσο πρέπει το φως.
ΑπάντησηΔιαγραφή~reflection~ θα χρειαστεί να σκοτεινιάσεις καιρό!
roundel και ψέματα. Σαν σκοτάδι και φως.
ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ ευχαριστώ για την παρουσία σου.